اینکه صاحبان فناوری‌های مرتبط با صفحه‌های نمایش از دستگاه‌های خودشون استفاده نمی‌کنند (استراتژی غذای سگ) رو ما توی مقدمه‌ی کتاب “لطفاً زامبی نباشید” هم می‌بنیم: «کسانی که محصولات تکنولوژیک را تولید می‌کنند، از قاعده‌ی اصلی توزیع‌کنندگان مواد مخدر پیروی می‌کنند که می‌گویند: هیچوقت نشئه‌ی چیزی که خودت ساخته‌ای نشو.

و این این واقعاً جای فکر داره که چرا چیزی که خودشون می‌سازن و انقدر تبلیغش رو می‌کنن استفاده نمی‌کنن؟

تنها دو صنعت وجود دارند که مشتریان خود را “استعمال‌کننده” می‌نامند: مواد مخدر و نرم‌افزار. ادوارد تافتی

آدام آلتر یه استاد کسب‌وکار و روانشناسه که توی مدرسه کسب‌وکار استرن نیویورک تدریس می‌کنه و دو کتاب نوشته که جفتشون هم جزو کتاب‌های پرفروش بوده و خوشبختانه به فارسی هم ترجمه شده:

این بررسی آدام آلتر که توی سخنرانی تد هم اونو نشون می‌ده خیلی جالبه. میزان خواب و کار ما توی ۱۰ سال گذشته هیچ تغییری نکرده در صورتی که میزان استفاده‌ی ما از صفحه‌های نمایش ۳ برابر بیشتر شده.

ما روزانه ۲۷ دقیقه صرف هر کدوم از برنامه‌های پایین می‌کنیم که حال ما رو خراب می‌کنن:

• دوست‌یابی
• شبکه‌های اجتماعی
• بازی
• سرگرمی
• اخبار
• مرورکردن وب

آدام آلتری معتقده اگر ما داریم روبروی صفحه‌های نمایشمون چیزهایی می‌بینیم که ما رو خوشحال نمی‌کنن به خاطر اینه که علامت‌های توقف رو برداشتن و ما هیچوقت به نقطه‌ای نمی‌رسیم که مثلاً بگیم: خب این فصل تموم شد، بقیشو بعداً می‌خونم.

راه حل آدام آلتر به نوعی به طراحی و دیزاین برمی‌گرده. یعنی حرفش اینه که اگر نشانه‌های توقف رو به رسانه‌هامون برگردونیم مشکل اعتیاد به صفحه‌های نمایش تا حد خیلی زیادی کم می‌شه.