عمراً نتونی با فکر کردن به این نتیجه برسی که می‌شه سالیانی فقط در مورد گوشت‌کوب حرف زد! عمق‌گرفتن تو یِ موضوع فقط با عمل کردن محقق می‌شه. اینجا جای فکر کردن نیست چجوری می‌خوای به یِ مسیر ناشناخته که تا حالا هیچ‌کس نرفته فکر کنی باید راه بیفتی، بری و کشفش کنی.

استراحت کار ذهنی کار جسمی، و استراحت کار جسمی خوابه. کار فکر کردی تبلت و موبایل استراحت نیست. استراحت بعد از کار فکری جمع کردن کتاباس، پیاده‌رویه. از خستگی کار ذهنی به خواب پناه ببری بدتر دچار استرس و وسواس میشی. [دکتر عزیزی، نمی‌شناسمش]

عمق بگیر متمایز می‌شی. تو زمونه‌ای که همه تو سطح مشغولن غواصی کن.

بنا به تشنه بودنه نه سیراب شدن. گوگل و اینترنت چون مبنا رو سیراب شدن گرفتن نتیجه‌شون این شده که به آدما توهم سیراب شدن دادن. توهم دانایی. وقتی یه سؤالی تو ذهنت شکل می‌گیره و فوری توی گوگل سرچش نمی‌کنی که یه سری جواب سطحی دم‌دستی بگیری، تشنه می‌مونی. مطمئناً تو نگاه اول رسیدن به جواب هر چه زودتر اتفاق بیفته باعث می‌شه تو نسبت به موضوع آگاه بشی و این عالیه. تو آگاه شدی، ولی این آگاهیِ سطحی باعث می‌شه تو دیگه دنبال کشف عمیق‌تر موضوع نباشی. به کم راضی می‌شی. اختلاف بین دریافت سطحی سریع با دریافت عمیق ولی دیره. آب کم جو تشنگی آور به دست، تا بجوشد آبت از بالا و پست. یه جا تو از بیرون با لیوان آب می‌ریزی، یه جا تو به چشمه می‌رسی که از تو می‌جوشه و بیرون می‌زنه. اون مقلد می‌سازه، این محقق. اون انسان رو عجول می‌کنه، این صبور. اون آدمو تو سطح پهن می‌کنه، این عمق می‌ده.

البته می‌شه موضوع رو از این جهت هم بررسی کرد که آیا کلاً می‌شه انسان سیراب بشه؟ یعنی سیراب شدن به شکل مطلق که انسان به جایی برسه که دیگه تشنه‌ی فهم و آگاهی و دانش نباشه ممکنه؟ اگر برسیم به جایی که دانش نامتناهی بشه، سیراب شدن به شکل مطلق امکان‌پذیر نمی‌شه، اون وقت تشنگی می‌شه حقیقت و سیراب شدن می‌شه مجاز. دقت کن!