هر چی بیشتر درگیر سیاست‌ورزی بشی، همه چیز بیشتر سیاسی می‌شه و بنا به تحقیقات، برات سخت‌تر می‌شه که مخالفای سیاسی خودتو “آدم” ببینی. رسانه‌های خبری زندگی رو تبدیل به یه جبهه‌ی جنگ با دو طیف سیاسی می‌کنن؛ اما زندگی حقیقتا این نیست! [الیور برکمن]
توجه یکی از مهم‌ترین دارایی‌های ماست که حتما باید لحظه‌به‌لحظه خرجش کنیم، نمی‌تونیم ذخیره‌اش کنیم. این‌که به چی، کِی، چقدر، توجه می‌‌کنیم کیفیت و جهت زندگی ما رو تعیین می‌کنه. باید به چیزای بی‌اهمیت بی‌توجه و به‌اندازه متوجه چیزای مهم باشیم.
اصل‌گرایی یعنی توجه بیشتر به اصل و کم‌توجهی به فرع. توجه یک‌اندازه به هر دو، یا توجه بیشتر به فرع و کم‌توجهی به اصل، یا توجه فقط به اصل، یا توجه فقط به فرع، نتیجۀ مطلوبی نداره. وقتی با به دست آوردن چیزی باید چیزی رو از دست بدیم، بهترین راه اینه که اصل رو به دست بیاریم و فرع رو از دست بدیم. انتخابِ از دست دادن، اون چیزیه که همه توش ضعف داریم. مسئله این نیست که طوری پیش بریم که همه چیز به دست بیاریم و هیچ چیزی از دست ندیم، نشدنیه. خیال باطله. مسئله انتخابِ آگاهانۀ چیزاییه که باید از دست بدیم. که صد البته هر چی اصل رو بیشتر و بهتر بشناسیم می‌تونیم تصمیمات بهتری بگیریم.