یکی از مشکلات اساسی شبکه‌های اجتماعی اینه که نشانه‌های توقف ندارن. مثل کتاب و مجله و فیلم و سریال نیستن که یه جایی برسه که بفهمیم تموم شد، بذاریم کنار. توشون گرفتار اسکرول بی‌نهایت می‌شیم و همین نبودِ نشونه‌های توقف باعث می‌شه کلی وقت براشون بدون اینکه حواسمون باشه صرف کنیم. به‌نظرم نه‌تنها نشونه‌های توقف از جریان پخش محتوا حذف شده، بلکه ناخواسته از ارتباطاتم حذف شده. تمام چتای ما همیشه بازه، چیزی وجود نداره که نشون بده اینجا ما ارتباطمون قطع شد(مثل خداحافظی و جدا شدن از هم تو ارتباط رودرو یا فیزیکی). تو ساعت ۱۲ شب به من پیام می‌دی و من ۸ صبح جواب می‌دم، تو ساعت ۲ بعدظهر می‌بینی و من ۴ ساعت بعدش… همین روال رو تو طول هفته و ماه و سال ضرب در چند نفر یا چند ده نفر کن. همیشه در دسترسیم(البته بهتره بگیم: باید باشیم). به‌خاطر شدت اتصالمون به هم، هیچکس تنها نیست(شعار همراه اول)، اما چون این رابطه طبیعی نیست، طبیعتاً تنها و مجازاً همیشه با هم در ارتباطیم.

اگه قبول کنیم که شبکه‌های اجتماعی مثل آمپلی‌فایر و تشدید‌کنندۀ خواست اکثریت مردم هستن و یقین داشته باشیم خواست اکثریت در جهت داون‌گِرِید و تنزل رتبۀ اوناس، تکلیف و مسئولیت من به عنوان مالک و صاحب شبکۀ اجتماعی چیه؟ هیچ مسئولیتی ندارم و همین که خواست اکثریت رو برآورده می‌کنم(حتی اگه باعث بشه سطحی‌تر از قبل بشن) مهمه و سودی که از این راه به دست میارم؟ یا در قبال جایگاهی که دارم و محصولی که ساختم مسئولم و چیزی که می‌دونم باعث ارتقاء اونا می‌شه رو باید بهشون ارائه بدم نه صرفاً چیزی که می‌خوان؟
اگه صرفاً منفعت‌طلبی رو مبنا نگیریم و خودمون رو مسئول بدونیم می‌رسیم به بحث همیشه موردِ چالشِ بشریت، بالاخره چی برای انسان خوبه؟… و این خوبی با تعاریف متفاوتی که ما از هستی می‌کنیم تغییر می‌کنه. اینجوری اثری که شبکه‌های اجتماعی روی آدما می‌ذارن، متأثر از هستی‌شناسیِ مالکانِ شبکه‌های اجتماعیه. یعنی هر چه تطابقِ فهمِ هستیِ مالکِ شبکه‌ اجتماعی با حقیقت بیشتر باشه، می‌شه انتظار شبکه اجتماعی سالم‌تری رو داشت. و این اصل در مورد هر محصولی صدق می‌کنه. دقت کن!

تو جریان شرطی‌سازی اگه بخوایم موجود زنده مقابل محرک شرطی جواب بده، باید از برنامه‌های تقویت(Reinforcement) استفاده کنیم. یکی از مؤثرترین برنامه‌های تقویت، تقویت مثبت متناوبه(positive intermittent reinforcement). بی اف اسکینر(روانشناس رفتارگرا) با آزمایش‌هایی که بین دهۀ ۵۰ و ۶۰ میلادی انجام داد این موضوع رو کشف کرد. یکی از مهمترین روش‌هایی که تقریباً تمام شبکه‌های اجتماعی از اون برای اینکه ما دچار خاموشی نشیم(به محرکی که ما رو شرطی می‌کنه جواب ندیم) استفاده می‌کنن همین تقویت مثبت متناوبه.

برای چی روبروی بچه‌ها از تنبیه و تشویق استفاده می‌کنیم؟ چون می‌خوایم آدم بهتر، قویتر باهوشتر، سریعتر، آرومتر و… بشه. دنبال اینیم صفات بهتری کسب کنه، دنبال این نیستیم بچه رو به خودِ پاداش گرفتن عادت بدیم. برای یه مربی خودِ پاداش یا تنبیه هدف نیست، هدف ارتقای کسیه که داره تربیت می‌شه. این تشویق کردن و پاداش دادن یکی از راه‌های تربیت یا به یه زبون دیگه تغییر رفتاره.

حالا فکر کن ما سازوکار این سیستم پاداش‌دهی تو ذهن و مغز رو کشف کردیم و داریم از این یافته علمی برای عادت دادن یه نفر به گرفتنِ خودِ پاداش استفاده می‌کنیم. یعنی هدف من از دادن پاداش به تو، تربیت و بهتر شدنت نیست، صرفاً سود خودمه. این روند باعث می‌شه «پاداش» مهمتر از «چه پاداشی» بشه. تو فقط دنبال پاداشی و اصلاً برات مهم نیست این پاداش چیه. دنبال یه چیزی هستی که دوباره باعث بشه دوپامین تو مغزت ترشح بشه تا دوباره اون حس سرخوشی و لذتِ دریافتِ پاداش رو حس کنی.

حالا اگه من بیام از این جریانِ کاملاً غیر ارادی و یه جورایی ذاتی، در جهت منافع خودم بهره ببرم درسته؟ اخلاقیه؟ اگه به عنوان یه بازاریاب یه کتاب بنویسم و این دستکاریِ سیستم پاداش‌دهی مغز رو تو قالب تکنیک‌های افزایش فروش ارائه کنم چی؟

مصرف کنترل‌نشدۀ شبکه‌های اجتماعی باعث به هم ریختن ترشح بعضی از هورمون‌ها، بی‌صبری و در نهایت تضعیف عقل کاربر می‌شه.

ورژن برنامه‌ها سنشون رو مشخص می‌کنه. بیشترشون الان تو مرحلۀ جنینی هستن و هنوز به جایی نرسیدن که توان پذیرش روح مصنوعی رو داشته باشن. روحی که باعث می‌شه توان یادگیری پیدا کنن. البته بعضیاشون این روح رو از یَد قدرتمند خالقشون انسان گرفتن و دارن کم‌کم رشد می‌کنن و بالغ می‌شن. بعد از ورژن خاصی به احتمال زیاد توان نِمو هم پیدا می‌کنن. ماشین‌های شبه هوشمندی که توسط ماشین‌های شبه هوشمند دیگه ساخته می‌شن.

به نظرم تو چند سال آینده موضوعِ «مضرات شبکه‌های اجتماعی» تبدیل می‌شه به ترند. یعنی بلاگرایی پیدا می‌شن که با گفتنِ این مسائل و سرگرم‌کننده کردنِ (سطحی کردن) موضوع شروع می‌کنن به فالوور گرفتن و زیاد کردنِ لایک و کامنتاشون. اینجوری بحث رفته‌رفته می‌ره تو حاشیه و تبدیل می‌شه به سرگرمی و اثرگذاریش رو از دست می‌ده. یعنی آدمای خیلی زیادی داستان رو می‌شنون ولی خیلی سطحی.

راز رهبری ساده است: کاری را انجام دهید که به آن باور دارید. تصویری از آینده بکشید. به آنجا بروید. مردم دنبال‌تان خواهند آمد. [ست گادین]

بدبین‌ها معمولاً درست می‌گویند، اما این خوش‌بین‌ها هستند که دنیا را تغییر می‌دهند. [توماس فریدمن]

اون طور که سارا فرایر تو کتاب بدون فیلتر می‌گه، تو سال ۲۰۰۶ «گوگل… بیشتر به دست دانشجویان سابق استنفورد اداره می‌شد که تصمیمات‌شان را بر پایهی دادهها میگرفتند.» درسته که این طرز فکر تو بقیه‌ی شرکت‌های سیلیکون‌ولی حاکم بود ولی «در گوگل تصور بر این بود که هر مسئله‌ای یک پاسخ درست دارد که می‌توان از طریق تجزیه و تحلیل کمی به آن دست پیدا کرد.»
یکی از نمودهای شاید افراطیِ این فرهنگ که اتفاقاً  باعث افزایش سود ۲۰۰ میلیون دلاری گوگل شد، کاری بود که ماریسا میر(marissa mayer) مدیر صفحه اصلی گوگل که بعدها مدیر عامل یاهو شد تو زمینۀ اِی‌بی تستینگ(A/B testing) انجام داد. این فرهنگ خانم میر رو «بر آن داشت تا ۴۱ طیف مختلف رنگ آبی را امتحان کند تا بفهمد کدام رنگ به بیشترین تعداد کلیک روی هایپرلینک‌های این شرکت منجر می‌شود.»

توییتر جایی بود که آنارشیست‌ها و افراد طردشده را جذب خود می‌کرد و به همین دلیل هم سرشار از آزادی بیان و روحیه‌ی ضد حاکمیتی بود. [بدون فیلتر، سارا فرایر]

فناوری اقناعی، فناوری هست که طراحی می‌شه تا نوع نگرش و رفتار مخاطبان و مصرف‌کنندگان اون فناوری رو از طریق اقناع و نفوذ اجتماعی بدون اجبار تغییر بده.