به‌نظرم تفاوت یه کشور جهان سوم با یه کشور جهان اول به میزان مصرف و تولیده. اگه هر فردی که تو حوزه‌ی خاصی، دانش و تجربه‌ی به‌دردبخوری داره به‌اندازه‌ی یک پنجم محتوایی که هر روز مصرف می‌کنه تولید کنه وضعیتمون خیلی بهتر می‌شه
قدر مسلم اینه که اینترنت باعث سرریز اطلاعات (information overload) شده. ما الان تو عصر وفور اطلاعات زندگی می‌کنیم. ولی آیا رشد دانش (knowledge) بدون رشد حکت (wisdom) بی خطره؟ برتراند راسل معتقده خطرناکه. «ما به چیزی بیش از دسترسی وسیع به دانش نیاز داریم؛ ما به حکمت نیاز داریم». حالا سؤال اینه که آیا اینترنت، حکمت، که غذای خرد و عقل به‌حساب میاد رو تأمین می‌کنه، یا توانش رو داره؟ [برداشت از کتاب «اینترنت ما: اطلاعات زیاد و فهم کم در عصر کلان داده»]
