به نظرم تو چند سال آینده موضوعِ «مضرات شبکه‌های اجتماعی» تبدیل می‌شه به ترند. یعنی بلاگرایی پیدا می‌شن که با گفتنِ این مسائل و سرگرم‌کننده کردنِ (سطحی کردن) موضوع شروع می‌کنن به فالوور گرفتن و زیاد کردنِ لایک و کامنتاشون. اینجوری بحث رفته‌رفته می‌ره تو حاشیه و تبدیل می‌شه به سرگرمی و اثرگذاریش رو از دست می‌ده. یعنی آدمای خیلی زیادی داستان رو می‌شنون ولی خیلی سطحی.

ماشین، هوش مصنوعی، الگوریتم هم خطا می‌کنن؛ و ما تو این دوره باور داریم: انسان جایزالخطاس اما ماشین نه. ماشین رو دارای «مقام عصمت» می‌دونیم و مبری از هر گونه اشتباه. آیا این موجود قابل ستایش نیست؟ وقتش نرسیده این موجود هوشمند (پیش‌بینی‌کننده) رو پرستش کنیم؟ چی بالاتر از اینکه بنده‌ی ماشین باشیم؟

رسانه روی محتوا اثر می‌ذاره (یه چهارچوب با محدودیت‌های خاص). محتوای تغییر یافته تحت تاثیر رسانه، باعث تغییر ذائقۀ مصرف‌کننده می‌شه. این ذائقه‌ باعث تغییر محتوا از سمت تولید‌کننده می‌شه. این چرخه مدام تکرار و هِی تشدید می‌شه (تولیدکننده چیزی رو تولید می‌کنه که مناسب ذائقۀ مخاطب باشه، ذائقه‌ای که توسط محدودسازی و جهت‌دهیِ غیر مستقیم رسانه روی محتوا به وجود اومده). رسانۀ جدید همه‌گیر می‌شه. فرهنگ تغییر می‌کنه، و همه‌ی اینا زیر سرِ رسانه‌س، نه محتوا.

داده نفت جدید است. آن از زمین و این از انسان استخراج می‌شود.

به اعتقاد وایزنباوم، با هر چه بیشتر تجربه کردن زندگی‌مان از طریق نمادهای چشمک‌زن منفک روی صفحه نمایش‌مان، خطر بزرگ پیش روی‌مان این است که انسانیت‌مان مانند احساسات و همدلی را از دست بدهیم و همان ویژگی‌هایی را قربانی کنیم که از ماشین‌ها متمایزمان می‌کند. [کم‌عمق‌ها، ص ۲۲۷]

کل داستانِ هوشمصنوعی دست ۹ تا شرکته: گوگل، مایکروسافت، آمازون، فیس‌بوک، آی‌بی‌ام، اپل، ۶ تا کمپانی آمریکایین، بایدو، علی‌بابا و تنست چینیا. اینا اون شرکتایی هستن که ایده‌ها و آرمان‌های مدیراشون قراره به تمدن آینده‌ی بشر شکل بده.

آمارهای مختلفی وجود داره که می‌گه بین ۳۰ تا ۵۰ درصد خریدهای آمریکایی‌ها بدون فکر و به قول معروف هوسی (impulsive) انجام می‌شه. این داستان یعنی ما داریم بشر رو برای مصرف بیشترِ منابعی که روی کرۀ زمین محدوده ترغیب می‌کنیم. فعلاً تا ۵۰ درصد پیش رفتیم، فک کن اگه بالای ۸۰ ۹۰ درصد بشه چی می‌شه؟ این یعنی کنترل بی‌قید مشتریان، بدون اینکه بفهمن. تصمیم‌گیری بی‌معنی می‌شه و منابع زمین کلاً به فنا می‌ره.

خطر واقعی این نیست که کامپیوترا شبیه آدما فکر کنن، خطر واقعی اینه که آدما شروع کنن مثل کامپیوترا فکر کردن [سیدنی جی هریس]

وقتی همه‌ چیز در هر لحظه در حال بروزرسانیه ما تا آخر عمر مبتدی باقی می‌مونیم، فقط خوبیش اینه که با بقیه تو این موضوع شریکیم. [کوین کلی، آینده‌ی نزدیک]

ریاضی‌دانا می‌گن به‌خاطر پیچیدگی سیستم‌ها و سیالیتِ همیشگی آینده، محاله بتونیم “تصمیم بی‌نقص” بگیریم. چون تعداد متغیرها مجهوله به هیچ‌وجه نمی‌شه مدلی ساخت که همه جوابارو سبک‌سنگین کنه.

قبل از داستان استخراج داده و توجه داشتیم زمینو به فنا می‌دادیم، حالا نوبت خودمون شده.

نیکلاس کار تو کتاب کم‌عمق‌ها (the shallows) آورده: اوایل که کتاب دراومده بود چون الفبا پیچیده بود و سرهم می‌نوشتن، کسایی که کتاب می‌خوندن با صدای بلند می‌خوندن. یکم که گذشت و الفبا و شکل کتاب تغییر کرد “صامت‌خوانی” رواج پیدا کرد. این قضیه باعث شد از طرف نویسنده‌ها “خلوت‌نویسی” دربیاد. اینکه توی خلوت می‌نوشتن نه به صورت دیکته به یه نفر دیگه باعث شد دایره‌ی لغات افزایش پیدا کنه و کلی شکوفایی ادبی و علمی به وجود بیاد. ادامه می‌ده، حالا (سال ۲۰۱۰ داره اینارو می‌گه) با اومدن کیندل و اتصالش به اینترنت تو آینده شاهد این هستیم که با هم به صورت گروهی کتاب می‌خونیم. من حاشیه می‌زنم روی کتاب تو می‌بینی. در حال خوندن کتاب با بقیه‌ی کسایی که در حال خوندن کتاب هستن چت می‌کنیم. خلاصه می‌شه یه شبکه‌ی اجتماعی.

در نهایت یه جمله می‌گه که این مقدمه رو برای اون آوردم. می‌گه: [در این وضعیت] نویسندگی وسیله‌ای برای ضبط وراجی خواهد شد!