اینکه صاحبان فناوریهای مرتبط با صفحههای نمایش از دستگاههای خودشون استفاده نمیکنند (استراتژی غذای سگ) رو ما توی مقدمهی کتاب “لطفاً زامبی نباشید” هم میبنیم: «کسانی که محصولات تکنولوژیک را تولید میکنند، از قاعدهی اصلی توزیعکنندگان مواد مخدر پیروی میکنند که میگویند: هیچوقت نشئهی چیزی که خودت ساختهای نشو.
و این این واقعاً جای فکر داره که چرا چیزی که خودشون میسازن و انقدر تبلیغش رو میکنن استفاده نمیکنن؟
تنها دو صنعت وجود دارند که مشتریان خود را “استعمالکننده” مینامند: مواد مخدر و نرمافزار. ادوارد تافتی
آدام آلتر یه استاد کسبوکار و روانشناسه که توی مدرسه کسبوکار استرن نیویورک تدریس میکنه و دو کتاب نوشته که جفتشون هم جزو کتابهای پرفروش بوده و خوشبختانه به فارسی هم ترجمه شده:


این بررسی آدام آلتر که توی سخنرانی تد هم اونو نشون میده خیلی جالبه. میزان خواب و کار ما توی ۱۰ سال گذشته هیچ تغییری نکرده در صورتی که میزان استفادهی ما از صفحههای نمایش ۳ برابر بیشتر شده.

ما روزانه ۲۷ دقیقه صرف هر کدوم از برنامههای پایین میکنیم که حال ما رو خراب میکنن:
- دوستیابی
- شبکههای اجتماعی
- بازی
- سرگرمی
- اخبار
- مرورکردن وب
آدام آلتری معتقده اگر ما داریم روبروی صفحههای نمایشمون چیزهایی میبینیم که ما رو خوشحال نمیکنن به خاطر اینه که علامتهای توقف رو برداشتن و ما هیچوقت به نقطهای نمیرسیم که مثلاً بگیم: خب این فصل تموم شد، بقیشو بعداً میخونم.
راه حل آدام آلتر به نوعی به طراحی و دیزاین برمیگرده. یعنی حرفش اینه که اگر نشانههای توقف رو به رسانههامون برگردونیم مشکل اعتیاد به صفحههای نمایش تا حد خیلی زیادی کم میشه.
مطالب مشابه
نظریۀ شأن یا جایگاه داده از جارون لنیر
زاکربرگیسم: بررسی ذهنیت فیسبوک از دید اینستاگرام بعد از خریده شدن
رسانه ارگانیک – چطور ذهن سالمتری داشته باشیم
۴ کتاب برای ترک اعتیاد به شبکه های اجتماعی و فناوری و درک بهتر مشکل
شبکههای اجتماعی رو به چی تشبیه کنیم درسته؟
مرور کتاب دنیای قشنگ نو: اعتیاد، شرطیسازی و رویای هپینس دائمی در دوران ما