اگر چیزی درباره حریم خصوصی‌تان ندانید، حریم خصوصی‌تان نقض نخواهد شد. [مایک راجرز، سیاستمدار جمهوری‌خواه ایالات متحده]

«به خاطر بياور هنگامی كه قوم قارون به او گفتند: لاتَفرَح كه خداوند فَرِحين (کسانی که غرق در هپینس شدن طوری که دیگه به چیز دیگه‌ای فکر نمی‌کنن) را دوست نمی‌دارد» [۲۸:۷۶]
فَرِح: فَرِح، فَرْحان: Happy and full of fun – Feeling happiness and thinking about nothing else.

انتظار اکثر ما از زندگی، کار، عبادت و تقریباً هر کاری، رسیدن به هپینسیه که فول‌آف‌فانه (full of fun). هر چی بیشتر اینترتین (entertain، سرگرم) می‌شیم و غرقِ هپینس، بیشتر می‌خوایم که این تجربۀ رهایی از هر چیزی غیر از هپینس رو داشته باشیم، در نتیجه تو یه مارپیچ، مدام رفتارمون بیشتر تحت تأثیر اینترتینمنت (entertainment) قرار می‌گیره. به این ترتیب معیار ما برای سنجش رفتارمون میزان فول‌آف‌فان بودن اون رفتار می‌شه. نتیجه: غرق‌شدگی بیشتر، بهتره، و باید بیشتر بشه.

یکی از مشخصه‌های رفتارِ حادِ اینترتینمنتی (رفتاری که باعث ترشح غیر عادی دوپامین تو مغز می‌شه) اعتیادآور بودنشه. و اساساً اعتیاد باعث ضعف اراده می‌شه و مشخصاً برای انسان مناسب نیست، نمی‌ذاره به نیازهای ضروریش مثل خوردن، خوابیدن، بهداشت و… برسه. فردِ غرق در فان خیلی مستعد فریب خوردنه. فریب در جهت ناهماهنگیِ (disharmony) بیشتر با زمین و آسمان و تمام موجودات. ناهماهنگی یعنی جنبش ناموزونِ یک ذره از یک مجموعۀ بهم پیوسته. نتیجۀ این ناهماهنگی ضرر به اون ذره و به کل سیستمه.

مثالش این ریختی می‌شه: رهبر ارکستر اون سازی که ناکوک شده و با بقیۀ سازها همصدا نیست رو دوست نداره. تمام سازها دارن موافق صدا تولید می‌کنن این یکی داره گیج می‌زنه و با ناهم‌آهنگیش داره آهنگ کل ارکستر رو خراب می‌کنه. هم خودش خوش‌صدا نیست، هم باعث ناخوشی کل قطعه‌س.

به نظر می‌رسه فرحبخش (فول‌آف‌فان) یا فرحبخش نبودنِ یه رفتار خیلی معیار دقیقی برای سنجش کیفی رفتار نیست تا با استناد به اون بتونیم کیفیت رفتارها و به تبع اون کیفیت زندگی‌مون رو بالا ببریم. اما مسئله اینه که چون ازبچگی به اشکال مختلف تحت تأثیر اینترتینمنت (بیشتر این مسئولیت رو صفحه‌های نمایش به عهده داشتن) قرار می‌گیریم، ناخودآگاه بدون اینکه حواسمون باشه مدام معیار رو میزان فول‌آف‌بودن می‌گیریم و دنبال بیشتر کردنِ اون حس هپینس هستیم و این تو بلندمدت باعث افت کیفیت زندگی ما (با توجه به چیزایی که خیلی خلاصه بالا گفتیم) می‌شه.

توی این سناریو، واقعیت مجازی در امتداد جریانی که مخصوصاً از تلویزیون در جهت دستیابی به جایگاه فول‌آف‌فان (مقام قارون) شروع شده، با جدا کردن جدیت و به تبع اون درد و رنج از واقعیت، فضایی رو می‌سازه که محل دستیابی همگانی به فول‌آف‌فانه. حالا این امکان برای همه فراهمه تا به مقام قارون برسن!

فیلسوفانی مثل فلانگن و دنیل دنت معتقدند که “خود” نه‌تنها برساخته است، بلکه یک برساخته‌ی روایی است. یعنی من محصول داستانی هستم که از زبان خودم و دیگران، چه بخواهم و چه نخواهم، درباره‌ی من نقل می‌شود. اگر چنین باشد، پس ما داستان‌هایی هستیم که به مرور و به شکل آنلاین در شبکه‌های اجتماعی برساخته می‌شویم. [اینترنت ما]

قدر مسلم اینه که اینترنت باعث سرریز اطلاعات (information overload) شده. ما الان تو عصر وفور اطلاعات زندگی می‌کنیم. ولی آیا رشد دانش (knowledge) بدون رشد حکت (wisdom) بی خطره؟ برتراند راسل معتقده خطرناکه. «ما به چیزی بیش از دسترسی وسیع به دانش نیاز داریم؛ ما به حکمت نیاز داریم». حالا سؤال اینه که آیا اینترنت، حکمت، که غذای خرد و عقل به‌حساب میاد رو تأمین می‌کنه، یا توانش رو داره؟ [برداشت از کتاب «اینترنت ما: اطلاعات زیاد و فهم کم در عصر کلان داده»]

یکی از مشکلات اساسی شبکه‌های اجتماعی اینه که نشانه‌های توقف ندارن. مثل کتاب و مجله و فیلم و سریال نیستن که یه جایی برسه که بفهمیم تموم شد، بذاریم کنار. توشون گرفتار اسکرول بی‌نهایت می‌شیم و همین نبودِ نشونه‌های توقف باعث می‌شه کلی وقت براشون بدون اینکه حواسمون باشه صرف کنیم. به‌نظرم نه‌تنها نشونه‌های توقف از جریان پخش محتوا حذف شده، بلکه ناخواسته از ارتباطاتم حذف شده. تمام چتای ما همیشه بازه، چیزی وجود نداره که نشون بده اینجا ما ارتباطمون قطع شد(مثل خداحافظی و جدا شدن از هم تو ارتباط رودرو یا فیزیکی). تو ساعت ۱۲ شب به من پیام می‌دی و من ۸ صبح جواب می‌دم، تو ساعت ۲ بعدظهر می‌بینی و من ۴ ساعت بعدش… همین روال رو تو طول هفته و ماه و سال ضرب در چند نفر یا چند ده نفر کن. همیشه در دسترسیم(البته بهتره بگیم: باید باشیم). به‌خاطر شدت اتصالمون به هم، هیچکس تنها نیست(شعار همراه اول)، اما چون این رابطه طبیعی نیست، طبیعتاً تنها و مجازاً همیشه با هم در ارتباطیم.

رسانه روی محتوا اثر می‌ذاره (یه چهارچوب با محدودیت‌های خاص). محتوای تغییر یافته تحت تاثیر رسانه، باعث تغییر ذائقۀ مصرف‌کننده می‌شه. این ذائقه‌ باعث تغییر محتوا از سمت تولید‌کننده می‌شه. این چرخه مدام تکرار و هِی تشدید می‌شه (تولیدکننده چیزی رو تولید می‌کنه که مناسب ذائقۀ مخاطب باشه، ذائقه‌ای که توسط محدودسازی و جهت‌دهیِ غیر مستقیم رسانه روی محتوا به وجود اومده). رسانۀ جدید همه‌گیر می‌شه. فرهنگ تغییر می‌کنه، و همه‌ی اینا زیر سرِ رسانه‌س، نه محتوا.

افکارِ با قابلیتِ اشتراک‌گذاری یکی از مهمترین عواملِ هویت‌ساز برای بشرِ امروز است.

فرض کن دماوندو برا اولین بار قله زدی و هیچی ازش منتشر نکردی. قله زدنت بی‌معنی نمی‌شه؟! تو عصر شبکه‌های اجتماعی چیزایی مهم هستن که قابل اشتراک‌گذاری باشن. وقتی مدل فکر کردنت عوض شد، توام عوض می‌شی.

کسب‌وکارهای اینترنتی اعتیادآورند!

ترس از دست دادن اطلاعاتی که لحظه به لحظه دارن به‌روز می‌شن همون چیزیه که باعث می‌شه روزانه چندین و چند بار به بهانه‌های مختلف گوشیِ متصل به اینترنتتو بگیری دستت و خودت رو به جریان دائمیِ اطلاعاتِ کم اهمیت وصل کنی.

دارپا (DARPA) مخفف آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته‌ی دفاعی که سال ۱۹۵۸ تاسیس شده و با بودجه و زیر نظر وزارت دفاع آمریکا کار می‌کنه. یکی از پروژه‌های این آژانس آرپانته (ARPANET). آرپانت اولین شبکه‌ی کامپیوتریه که اساس همین اینترنتیه که الان داریم. اولین پیامی که توی این شبکه ارسال می‌شه برمی‌گرده به سال ۱۹۶۹ که از دانشگاه کالیفرنیا لس‌آنجلس حرف L و O برای یه کامپیوتر دیگه توی دانشگاه استنفورد ارسال می‌شه. این شبکه یکی از اولین شبکه‌های ارتباطی کامپیوتریه که بر اساس ارسال و دریافت Packet و از پروتکل TCP/IP استفاده می‌کرده.

internet + citizen = netizen. شهروند اینترنت. نِت‌وَند.

یه جا تو می‌گی این سنگ با ارزشه. راحت تبدیل به پول می‌شه. اصلاً خودشو می‌شه با یه چیز دیگه مبادله کرد. خب می‌ری زمین رو می‌کنی که اون سنگو پیدا کنی. حالا فکر کن یه سرزمینی پیدا شده که توش پر از این سنگای قیمتیه. هزاران نفر می‌ریزن اونجا و سعی می‌کنن تو استخراج این سنگ قیمتی از بقیه جلو بزنن. چی می‌شه؟ به سال نمی‌کشه کل اون سرزمین نابود می‌شه. حالا یه ارز جدید اومده به اسم “توجه”. این توجه قابلیت تبدیل شدن به پول رو داره و از آدما استخراج می‌شه. حالا یه عده دارن سرِ استخراجش با هم رقابت می‌کنن! مشکل اینجاست.